“ဘုန္းႀကီးတုိ႔ထက္ ဦးဝီရသူက ပုိနားလည္ပါတယ္။ ဦးဝီရသူတစ္ပါးရွိတာနဲ႔တင္ မႏၲေလးၿမဳိ႕ႀကီး အင္းမတန္မွ ဂုဏ္ရွိပါတယ္။
ဘုန္းႀကီး ရန္ကုန္အစည္းအေဝးကျပန္သြားေတာ့ ကားေပၚမွာ တယ္လီဖုန္းလာတယ္။ ဘာကိစၥလဲလို႔ ေမးေတာ့ ကုလသမဂၢ ဒကာမကုိ ဦးဝီရသူေျပာဆိုလိုက္တာပါ။ ဆရာေတာ္က မ.ဘ.သ ဒုဥကၠ႒ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္သေဘာထားကို သိခ်င္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေအး... ငါက ဥကၠ႒ ငါ့ကိုခန္႔လုိက္တာပဲ။ ငါေနတာ ေတာထဲေတာင္ထဲဆိုေတာ့ တီဗြီလည္းမၾကည့္ရ၊ သတင္းစာလည္းမဖတ္ရ၊ ဝီရသူ ဘာေျပာလို႔ေျပာမွန္းလည္းမသိဘူး။ ငါ့သေဘာထား မင္းေမးရင္ ငါဘယ္ေျပာတတ္မလဲ။ ေနာက္မွျပန္ေမး။ ေနာက္ေတာ့ သိတဲ့သူေတြေမးေတာ့ ေဟ့ ဦးဝရသူ အဲ့ဒီဒကာမကို ဘာေျပာလိုက္လဲ၊ ဒီလိုဒီလိုေျပာလိုက္တာပဲ။ ေကာင္းတယ္ ဆက္ေျပာ၊ (ရယ္ၾကသည္)၊ ဒါ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို လာေစာ္ကားတာပဲေလ။ ဘယ္ခံႏုိင္မလဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ လုပ္သင့္ရင္ လုပ္ရမွာပဲ။ ေကာင္းတယ္ ဆက္ေျပာ။ အဲ့ဒီေတာ့ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ရေပါ့လုိ႔ ဘုန္းႀကီးတုိ႔က အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ေမြးပါတယ္”
(ၾသဝါဒ အျပည့္အစုံကို အတုမရွိ ဂ်ာနယ္ အတြဲ(၂) အမွတ္(၃)မွာ စုစည္းတင္ျပပါ့မယ္။)