ကုိေဇာ္ထြန္းေအာင္
အသက္(၂၁) ႏွစ္
မိဘ-ဦးဉာဏ္လင္း+ေဒၚစံပယ္
၁၁ လမ္း ၁၂ လမ္းၾကား ၇၈×၇၉ ၾကား အကြက္(၄၈) ထားဝယ္ရပ္၊ ေအာင္ေျမသာစံၿမဳိ႕နယ္၊ မႏၲေလး။
မိဘအလုပ္အကုိင္ နံနက္ပုိင္း ေရႊလင္းပင္ဓမၼာရုံေရွ႕ထမင္းဆုိင္ဖြင့္
ေဇာ္ထြန္းေအာင္အလုပ္အကုိင္ ကားဝပ္ေရွာ့
ပညာေရး-စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း(TTC)
ညီ(၁)ေယာက္ရွိ၊ မိသားစုဝင္(၄)ေယာက္။
၂ ရက္ေန႔ ည ၁၀း၀၀ အခ်ိန္အိမ္ကထြက္
ေနာက္ရက္ ရန္ကုန္သြားမွာမုိ႔ မိန္းဘက္ကသူငယ္ခ်င္းဆီအလည္သြား
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ အတူသြားျခင္းျဖစ္
သူငယ္ခ်င္းေအာင္ကုိဦးက ဆုိင္ကယ္ေမာင္း
ပုိင္ရွင္ ေဇာ္ထြန္းေအာင္က ေနာက္မွထုိင္လုိက္လာခဲ့
၃၅ ကုန္းေက်ာ္ကဆင္း ကီးမားတင္ဝင္းေရွ႕အေရာက္ ေရွ႕မွလူအုပ္စုလုိက္ ဝုိင္းရုိက္ေနေသာေၾကာင့္ ၇၄ လမ္း ေျမာက္ဘက္လမ္းၾကားထဲသုိ႔ ခ်ဳိးဝင္
ေရွ႕မွကုလား ၁၀၀ ခန္႔(က်ား/မ) ဝုိင္းပိတ္ဆုိ႔ထား
ဆုိင္ကယ္ေမာင္းမရ၍ရပ္
ရပ္စဥ္ဘယ္ေပါင္ကုိ လမ္းခင္းေက်ာက္တုံးႀကီးႏွင့္ အထုခံရ
ဆုိင္ကယ္ေပၚမွမဆင္း၍ ဆက္မေမာင္းႏုိင္ေအာင္ တစ္ကုိယ္လုံးအျပင္ ညာဘက္လက္ကုိ ပုိ၍ ရုိက္ႏွက္ခံရ
ဆုိင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းခုိင္း၍ ေခါင္းေပၚလက္တင္၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ခုိင္းၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၁ နာရီေက်ာ္ဝုိင္းရုိက္
ဗမာေတြ မေသခ်င္မလာနဲ႔ ဟု ဝုိင္းေအာ္
ထုိသုိ႔ရုိက္ေနစဥ္ ေအာင္ကုိဦး၏ေခါင္းမွ ေသြးတအားထြက္ေန၍ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာရုိက္ပါ သူကုိေဆးရုံပုိ႔ေပးပါ ဟု ေျပာေသာ္လည္းမရ
အရုိက္ခံရတာၾကာ၍ ေဇာ္ထြန္းေအာင္မွ ကၽြန္ေတာ္အစ္ကုိတုိ႔ လူမ်ဳိးပါဟုေျပာမွ အရုိက္နည္းနည္းေလ်ာ့သြား
ထြက္ေျပးရင္ ႀကဳိးနဲ႔တုပ္ အေသသတ္ဟု ဝုိင္းဝန္းေအာ္ဟစ္ေနစဥ္ ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္ အမွတ္(၉)ရဲစခန္းမွ ရဲ(၂)ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ၄င္းတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ လက္တစ္ဖက္စီတြဲ၍ လက္ထိပ္ခတ္ထားခဲ့။
အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဘုန္းႀကီး ၁ ပါး ကားေပၚမွဆင္းလာ၍ ဘုန္းႀကီးမွ ဘာေၾကာင့္ဝုိင္းရုိက္သလဲဟု ေမးရာ ၄င္းတုိ႔ ႏွစ္ဦးမွ ဓားျဖင့္ခုတ္၍ ဝုိင္းရုိက္ေၾကာင္း ကုလား၁ ဦးမွ ဝင္ေျပာ
ဆရာေတာ္မွ အဲဒီဓားယူခဲ့။ သူတုိ႔ခုတ္ေၾကာင္း မွန္ရင္ ငါကုိယ္တုိင္ တရားဥပေဒအရ အေရးယူမယ္ ဟု ေျပာေသာ္လည္း မည္သည့္ကုလားမွ ဓားကုိယူျပလာျခင္းမရွိသလုိ ၄င္းတုိ႔ ၂ဦးမွာလည္း ဒုတ္ဓားလက္နက္ယူ ေဆာင္လာျခင္းမရွိ
အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားက ၄င္းတုိ႔ကုိ သူတုိ႔ကားျဖင့္ ေဆးရုံပုိ႔ေပးမည္ဟုေျပာေသာ္လည္း ရဲမ်ားကလက္မခံဘဲ လက္ထိပ္ခတ္လ်က္ ရဲကားျဖင့္ ေဆးရုံသုိ႔ပုိ႔ေပးခဲ့
၂ နာရီေက်ာ္မွ OPT က အိမ္သုိ႔ Ph ဆက္အေၾကာင္းၾကား
ဖခင္မွ အေသပဲဟုတြက္ဆ၍ မိန္းမကုိ ေနခဲ့ဟုထား၍ ၄င္းတစ္ဦးသာေဆးရုံသုိ႔သြားခဲ့
ေဆးရုံမွ အျပင္ဒဏ္ရာမျမင္ရ၍ မင္းတုိ႔ကအေရးမႀကီးဘူးဟု ေျပာၿပီး ေစာင့္ခုိင္းထား
အျပင္ဒဏ္ရာဟူ၍ ဘယ္ဘက္မ်က္ခုံးေပၚတြင္ ေပါက္ၿပဲဒဏ္ရာရရွိ
ခႏၶာကုိယ္ေနရာအႏွံ႔အျပား ဝုိင္းရုိက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္ၾကသည့္အတြက္ အတြင္းဒဏ္ရာမ်ားကုိ ျမန္မာေဆးႏွင့္ အဂၤလိပ္ေဆး ၂ မ်ဳိးေပါင္း၍ ကုသခဲ့
ေဆးရုံႀကီးမွ ဓာတ္မွန္ရုိက္ခ၊ ေဆးကုသစရိတ္မ်ား တစ္က်ပ္မွမယူလုိက္ပါ
အမွတ္(၉)ရဲစခန္းမွ ၂ ပြင့္ရဲအရာရွိမွ၂ ႀကိမ္ေခၚယူစစ္ေဆးခဲ့
ေနာင္လုိလွ်င္ ထပ္ေခၚမည္ဟုေျပာ
အိမ္မွထြက္ ၁၀း၀၀ နာရီ
စျဖစ္ ၁၀း၄၅ ခန္႔
ေဆးရုံေရာက္ ၁း၀၀ ေက်ာ္
အိမ္သတင္းေပး ၂း၀၀ ေက်ာ္
MO125 အမ်ဳိးအစား ရုပ္ဆုိးဆုိင္ကယ္အမည္း ၂၈/ယ ၇၇၇၆၂ ဆုံးရႈံးခဲ့ရ။
ေၾသာ္………ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔အမိေျမ
ေသြးဆာေနတဲ့ေခြးအုပ္ေလ……..။
(မန္း-မ.ဘ.သ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းသည္)
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
ေဇာ္ထြန္းေအာင္နဲ႔ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းျခင္း
ေမး။ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ။
ေျဖ။ ေဇာ္ထြန္းေအာင္ပါ။
ေမး။ မိဘအမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ။
ေျဖ။ အေဖ ဦးဉာဏ္လင္း အေမ ေဒၚစံပယ္ပါ။
ေမး။ ေနတာက
ေျဖ။ အကြက္ (၄၈) ထားဝယ္ရပ္၊ ေျမာက္ျပင္ပါ။
ေမး။ အလုပ္က ဘာလုပ္တာလဲ။
ေျဖ။ ကားဝပ္ေရွာ့မွာလုုပ္ပါတယ္။
ေမး။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာျဖစ္တာလဲ။
ေျဖ။ (၂.၇.၂၀၁၄)ရက္ေန႔ ည(၁၀း၄၅)နာရီေလာက္ကပါ။
ေမး။ ဘယ္နားဘာျဖစ္ေသးလဲ။
ေျဖ။ ေပါင္ေတြရယ္၊ လက္ေတြႏွင့္ ဒူးေတြမွာ ဒဏ္ရာရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလို႔ဆိုျပီး ညာဘက္လက္ကို ပိုရိုက္ပါတယ္။ တကိုယ္လုံးပါပဲ အဲ့ေန႔က လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး။ ေဆးရုံကို ရဲေတြကတြဲျပီးပို႔ေပးရတယ္။
ေမး။ အဲ့ဘက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္သြားတာလဲ။
ေျဖ။ (၄)ရက္ေန႔က်ရင္ ရန္ကုန္သြားရမွာမို႔လို႔ မသြားခင္ မိန္းထဲမွာလၻက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီကို အလည္သြားရင္းနဲ႔ အဲ့ကုိေရာက္သြားတာပါ။ (၃၅)လမ္း ဂုံးေက်ာ္အဆင္း ကီးမားတင္ဝင္းလဘက္ရည္ဆိုင္နားေရာက္ေတာ့ ကုလားေတြက ခဲေတြနဲ႔ေကာ ခုံေတြနဲ႔ေကာ ဝိုင္းထုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာျဖစ္ေနမွန္းလည္းမသိဘူး။ ေရွ႕မွာလည္း ရုိက္ေနတာေတြ႔တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားလည္း လဲေနျပီး ရိုက္ေနတာေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမွာင္ေနတဲ့ ဘယ္ဘက္လမ္းကို လူမရွိဘူးမွတ္ျပီး ခ်ဳိးဝင္လိုက္တယ္။ အဲ့မွာ ကုလားရပ္ကြက္ျဖစ္ေနတာ။ သူတို႔က ရပ္ကြက္ထိပ္ကေနစျပီးထုတယ္။
ေမး။ ဆုိးဆိုးဝါးဝါး ဘာေတြျဖစ္ေသးလဲ။
ေျဖး။ မ်က္ႏွာမွာ ျဖစ္တယ္။
ေမး။ ေပါင္က်ေတာ့ေကာ။
ေျဖ။ သေရကြင္းနဲ႔ (၇)ရက္စည္းေပးလိုက္တာ သက္သာသြားတယ္။
ေမး။ သူတို႔က ဘာေတြလုပ္ၾကေသးလဲ။
ေျဖ။ အစုံပဲ။ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေနျပီးေတာ့ ေအာက္ကိုထိုင္ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကၾကည့္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ လူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ အေယာက္(၅၀)(၁၀၀)ေလာက္ရွိတယ္။ ရပ္ကြက္တစ္ရပ္ကြက္လုံးပဲ။ မိန္းမေတြကအစ ဝိုင္းရိုက္တယ္။ ခဲေတြနဲ႔ေကာ ထုတယ္။
ေမး။ ျဖစ္တဲ့ေနရာက။
ေျဖ။ (၇၄)လမ္း၊ ကီးမားတင္ဝင္းေျမာက္ဘက္နားမွာျဖစ္တာ။
ေမ။ ဘယ္လိုလုပ္လြတ္လာတာလဲ။
ေျဖ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးအရင္ေရာက္လာတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေရာက္ျပီးေတာ့ ရဲႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေတြကားေတြနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္ကဘုန္းႀကီးေတြလည္းေတာ့ မသိဘူး။ မင္းတုိ႔ဘာျဖစ္တာလဲ။ ဘယ္သူေတြကရိုက္တာလဲ။ အဲလိုေမးေနတုန္းရိွေသးတယ္။ ရဲေတြက ဇြတ္လက္ထိပ္ခပ္ျပီး ရဲကားေပၚတင္ျပီး ေဆးရုံကုိေခၚသြားတယ္။
ေမး။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြက ရိုက္ေနတုန္းေရာက္လာတာလား။
ေျဖ။ မဟုတ္ပါဘူး။ ရိုက္ျပီးမွေရာက္လာတာပါ။ သူတုိ႔ ႀကဳိးေတြနဲ႔တုတ္ဦးမလို႔။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြကုိ ဖုန္းဆက္လိုက္တာလားမသိဘူး။ မင္းတုိ႔ကိုသက္ဆိုင္ရာကိုအပ္မယ္ေတြေကာ ေျပာေနၾကတာ။ ႀကဳိးတုပ္မယ္လုပ္ေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြေရာက္လာတယ္။
ေမး။ ဘာေတြေျပာေသးလဲ။
ေျဖ။ အစုံပဲ။ မင္းတုိ႔ကဗမာေတြလား။ မင္းတုိ႔မေသခ်င္ ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲမလာနဲ႔ အဲလိုမ်ဳိးလိုေတြေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာမွကိုေျပာလို႔မရဘူး။ ေျပာမယ္လုပ္လုိက္ရင္ ဒီဘက္က မ်က္ႏွာကုိဝင္ကန္သြားလိုက္၊ ေနာက္ကေနဝင္ထိုးသြားလိုက္နဲ႔ ဘာမွေျပာလိုမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ ေသရင္လည္းေသေပ့ေစေတာ့ဆိုျပီး ဘာမွကုိမေျပာေတာ့ဘူး။
ေမး။ ျဖစ္တာက မိန္းဘက္ျပန္အလာမွာျဖစ္တာလား။
ေျဖ။ မဟုတ္ပါဘူး။ အသြားမွာျဖစ္တာပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုင္က မိုးလင္းထိဖြင့္တာဆိုေတာ့ ညပုိင္းက်မွ အလုပ္သိမ္း ေရမိုးခ်ဳိးျပီး ေအးေအးေဆးေဆးသြားတာပါ။ ျဖစ္တာက (၂၆)လမ္းမွာျဖစ္တာဆိုေတာ့ ဟိုဘက္က်ေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္ျပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ (၃၅)လမ္းဂုံးေက်ာ္ကအဆင္း ေရွ႕က်ေတာ့ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ေမး။ ေဆးရုံမွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနခဲ့ရလဲ။
ေျဖ။ တစ္ညပဲေနခဲ့ရတယ္။ ဆရာဝန္ကလည္းျပန္ဆင္းခိုင္းေတာ့ အေဖကလည္း ဆင္းျပီး အိမ္မွာပဲေနၾကရေအာင္ အိမ္မွာလည္းအလုပ္လုုပ္ရဦးမယ္။ အလုပ္လုပ္မယ့္လူမရွိလို႔ဆိုျပီး အိမ္ျပန္ေခၚလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းလည္း မထားခဲ့ေတာ့ဘူး။ တခါးတည္းျပန္ေခၚလာတယ္။
ေမး။ ေဆးရုံကျပန္ဆင္းလာေတာ့ ရဲေတြလာေမးတာရွိလား။
ေျဖ။ အမွတ္(၉)ရဲစခန္းက ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ႏွင့္ အဲ့ေန႔ျဖစ္ပုံေတြကို လာေမးေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုလိုပဲေျပာျပလိုက္တယ္။
ေမး။ စျဖစ္တာက ဘယ္လိုစျဖစ္တာလဲ။
ေျဖ။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာရင္း ကီးမားတင္ဝင္းေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ခဲေတြ ခုံေတြ ဒုတ္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းထု ဝိုင္းပစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လြတ္မယ္ထင္ျပီး ဆိုင္ကယ္ကုိဇြတ္ေမာင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့မရေတာ့ဘူး။ လူေတြက မ်ားလာျပီး လမ္းပိတ္သြားေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္လုိက္ရတယ္။ ခဲနဲထုေတာ့ ေပါင္ကုိမွန္တယ္။ မွန္တဲ့ေပါင္ကိုပဲ ဒုတ္နဲ႔ထပ္ရိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ဝုိင္းရိုက္ေနတာ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။
ေမး။ ေဆးရုံကို ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ေရာက္တာလဲ။
ေျဖ။ ေဆးရုံေရာက္တာ (၁း၀၀)နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီ။ (၂း၀၀)ေလာက္က်မွ OPTကအိမ္ကိုဖုန္းဆက္တယ္။ ဆိုင္ကယ္လည္း ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာက်န္ေနခဲ့တယ္။ ကုလားေတြက ေသာ့ျဖဳတ္ျပီးယူထားလိုက္တယ္။
ေမး။ ေဆးရုံေရာက္ေရာက္ခ်င္း OPTက ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးလား။
ေျဖ။ ဓာတ္မွန္ကိုေစာင့္ေနရတာ။ ဓာတ္မွန္ေစာင့္ရတာကိုက တစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ပုိင္းဘာမွမျဖစ္လို႔ အေရးမႀကီးဘူထင္ျပီး ေသြးထြက္တဲ့လူနားေတြကို ဦးစားေပးလုပ္ေပးေနတာ။
ေမး။ တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြကေနျပီးေတာ့ လာေတြ႔တာေတြေကာ ရွိလား။
ေျဖ။ မရွိပါဘူး။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းမွမလာပါဘူး။ အမွတ္(၉)ကေတာ့ ေခၚေမးေသးတယ္။
ေမး။ သူတို႔ဝိုင္းရိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွာင္ေနတာလား။ ရိုက္တဲ့လူေတြကိုေရာ မွတ္မိလား။
ေျဖ။ ေမွာင္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ က်န္တာေတာ့ ဟိုကကန္သြားလုိက္ ဒီကကန္သြားလိုက္နဲ႔ ဘာမွေကာင္းေကာင္းၾကည့္လုိ႔မရဘူး။ ေနာက္ေက်ာေတြေတာင္မဟုတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာေတြခ်ည္းပဲ ကန္သြားတာ။ ဒဏ္ရာက ခုထိ ထမင္းကုိေကာင္းေကာင္းမစားႏုိင္ေသးဘူး။
