နာမည္က-မဟာ။
အသက္က-၁၈ ႏွစ္။
ဒဏ္ရာက ဗလျပစ္။
ေနရာလပ္ဟူ၍ မရွိ။
ေက်ာမွာ၊ တံေတာင္မွာ၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာ၊ မ်က္ႏွာမွာ၊ ဦးေခါင္းမွာ၊ ေျခေထာက္မွာ ထုိးသြင္းရာေတြေရာ၊ ရုိက္ႏွက္ရာေတြေရာ၊ ကန္ေက်ာက္ရာေတြေရာ၊ ယေန႔ (8.7.2014) ရက္ေန႔အထိေတာင္ မ်က္ႏွာက ဖူးေယာင္ေနဆဲ။
ဦးေခါင္းေပၚမွာ ဖု-ပိန္-ဗု-ထစ္ေတြ ျပည့္ေနဆဲ။
2-ရက္ေန႔ညက ျဖစ္ခဲ့တာ။
3-ရက္ေန႔ ေဆးရုံသြားေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏုိင္။
“လူေတြအမ်ားႀကီး ဝုိင္းရုိက္တာပဲ မွတ္မိတယ္” ဒီတစ္ခြန္းပဲ ေျပာႏုိင္ခဲ့သူ။
အခုေတာ့ ျပန္လည္ သတိရေနပါၿပီ။
အေဖ ဗမာ။ အေမ ရွမ္း ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
2.7.2014 ည 12:00 နာရီခန္႔ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာင္ ဆုိင္ကယ္ႏွစ္စီးႏွင့္ အတူျပန္လာ။
ခါတုိင္းလည္း ဒီလမ္းေတြ ဒီလုိပဲ သြားေန ျပန္ေနက်။
2-ရက္ေန႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ညေနလုံး ညဦးပုိင္းထိ အေျခအေနေကာင္းလုိ႔ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၿပီး ျပန္အလာ ၃၅ လမ္းမွ ကီးမားတင္ဝင္းဆုိင္ အေရွ႕ဘက္လမ္းသြယ္ကုိ ခ်ဳိးအေကြ႔မွာ လမ္းေဘး ဝဲ-ယာ-ကုလားေတြ ထြက္လာၿပီး ခုတ္-ထုိး-ရုိက္-ႏွက္-ကန္ေက်ာက္ၾကတာခံလုိက္ရတာပါ။
ဦးထုပ္ပါတဲ့သူေတြေရာ၊ မပါတဲ့သူေတြေရာ လူအုပ္က ရာဂဏန္းေလာက္ေတာင္ ရွိတယ္ဆုိပဲ။
ေနာက္မွ ထုိင္လုိက္လာသူ တစ္ေယာက္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြႏွင့္ လြတ္ေအာင္ရုန္းထြက္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ မဟာကေတာ့ ဘာမွမသိေတာ့ပါဘူး။
လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဝါယာႀကဳိးႏွင့္ ခ်ီတုပ္ခံထားရၿပီး လဲရင္ တက္နင္း၊ ထရင္ ေဆာင့္ကန္၊ ခါးလယ္ရုိးေဘးနားမွာ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ နက္တဲ့ ထုိးသြင္းဒဏ္ရာက ငါးခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ေလးခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္။
ဦးခေါင္းတစ္ခုလုံး ခုအထိ အထိမခံေသး။ ေပါက္ၿပဲ ပြန္းပဲ့ ဒဏ္ရာေတြကလည္း ေပါမွေပါ။
နာရီဝက္ခန္႔အၾကာမွာ ရဲကားေရာက္လာ။ ကုလားေတြက “ေရာ့….ဒါ တရားခံ။ က်ဳပ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္လာ ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ေကာင္” ဟု ေျပာၿပီး ရဲေတြထံ အပ္သြားတာ။
ရဲကားေပၚေရာက္မွ ႀကဳိးျဖည္ေပးၾကရ။ အဲဒီကေန သတိလစ္သြားတာ ဒီေန႔အထိ အကုန္လုံး ျပန္မေျပာႏုိင္ေသး။ ေဆးရုံႀကီးမွာ ေလးရက္ၾကာ ကုသခဲ့ရ။
ေၾသာ္………ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ အမိေျမ။
ေသြးဆာေနေသာ ေျမေခြးေလ။
