(အြန္လုိင္းပရိသတ္ႀကီး မဂၤလာပါ။
ျမန္မာႏွစ္ေဟာင္းကုိ အတာေရနဲ႔ေဆးေၾကာသန္႔စင္ႏုိင္ပါေစ။
ျမန္မာႏွစ္သစ္(၁၃၇၆)ခုႏွစ္ကုိ ႀကဳိဆုိေသာအားျဖင့္ ဦးပဥၥင္းရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ လက္ေဆာင္အျဖစ္ တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
23.5.2003 ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္ၿမဳိ႕နယ္၊ သာဓုပရိယတၱိစာသင္တုိက္၊ အဘိဓမၼာေရႊညဝါသင္တန္း မွာ စာသင္သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
တရားေတာ္အမည္က “လက္ဖဝါးေပၚက ကံၾကမၼာ” ျဖစ္ပါတယ္။ အုိးဘုိေတာရမေဆာက္တည္ခင္က ဒီတရားကုိ “အၿမဲရႈံးေနေသာ ေဘာလုံးပြဲ” တုိ႔၊ “အဆင္သင့္ရွိပါေစ” တုိ႔၊ “အမ်ဳိးအတြက္ဆုိ ေသရဲတယ္” တုိ႔က လႊမ္းမုိးထားလုိ႔ ရြက္ပုန္းသီးတရားျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။
လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါက်မွ ေတာေရာၿမဳိ႕ပါမက်န္၊ သံဃာပရိသတ္ေရာ၊ လူပရိသတ္ပါ တစ္ဖြဖြ အားေပးသံ၊ တစ္ခဲနက္ေထာက္ခံသံေတြၾကားခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
စာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းသူမ်ား-မ်ားျပားလာတာေၾကာင့္ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝေတာ့မွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ အြန္လုိင္းပရိသတ္ႀကီးကုိ အရင္ဦးဆုံး အျမည္းေပးထားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
သႀကၤန္ေရလုိ ေအးျမပါေစေနာ္……………….။)
“လက္ဖဝါးေပၚက ကံၾကမၼာ”
ဝီရသူ (မစိုးရိမ္)
ကဲ ညီေတာ္အေပါင္းတုိ႔ေရ ကေန႔ေဟာေျပာပြဲစရေအာင္၊ ကေန႔ ၁၃၆၅-ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္(၈)ရက္၊ ၂၃ရက္ ၅လ ၂၀၀၃၊ ရန္ကုန္တုိင္း၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္ၿမဳိ႕နယ္၊ သာဓုပရိယတၱိ စာသင္တုိက္ ဓမၼာစရိယႏွင့္ အဘိဓမၼာ ေရႊညဝါသင္တန္း၊ ဒီသင္တန္းႀကီးမွာ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ဒုတိယေျမာက္အေနနဲ႔ ေဟာေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာရဲ႕ေခါင္းစဥ္က “လက္ဖဝါးေပၚက ကံၾကမၼာ”။
“ဝိနည္းဘာေၾကာင့္ပညတ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကဖို႔ ပညတ္တယ္”
သာသနာျပဳတဲ့အခါမွာ တပည့္ေတာ္တုိ႔ဘုရားက ဝိနည္းေတြပညတ္ထားတာ ဘာေၾကာင့္ပညတ္သလဲဆုိတာ ကုိ ဦးဇင္းတုိ႔ နည္းနည္းပါးပါးေလး သုေတသနျပဳၾကည့္ပါ။ ဝိနည္းပညတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးတရားေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ေပါ့ေနာ္။ “ဒုမၼကူနံ ပုဂၢလာနံ နိဂၢဟာယ” ဘာညာအစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ တပည့္ေတာ္ဘာသြားေတြ႕ လဲဆုိရင္ ဝိနယာယဆုိတာသြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီဝိနယာယကုိ ဋီကာက ဥပသမာယလုိ႔ဖြင့္တယ္။ ဥပသမာယကုိ ျမန္မာျပန္ရင္ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္လုိ႔ ဒါေလးပဲဦးဇင္းတုိ႔။ ဝိနည္းေလးစားလုိက္နာရင္ စိတ္ သိပ္ျငိမ္းခ်မ္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ့္စိတ္က ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္ကုိၾကည္ညဳိတဲ့သူ၊ ျမင္တဲ့သူအေပါင္းရဲ႕စိတ္မွာလည္းပဲ အလိုၿငိမ္းခ်မ္းျပီးေတာ့ သြားတယ္။ ဝိနည္းတရားမွာ တျခားတျခားေသာ သိကၡာပုဒ္ႀကီးႀကီးမားမားေတြကုိ အသာေလးထားလုိက္ၾကဦးစုိ႔။ အင္မတန္မွ အေသးအမႊားေလးလုိ႔ထင္ရတဲ့ ရွင္က်င့္ဝတ္ထဲက ေသခိယကုိပဲ ေျပာရေအာင္။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ေသခိယနဲ႔ အညီေပါ့ေနာ္။ ေနတတ္ရင္ ထုိင္တတ္ရင္ ေသာက္တတ္ရင္ သြားတတ္ရင္ လာတတ္ရင္ သိပ္ၾကည္ညုိဖုိ႔ေကာင္းတာ။ အဲဒီေသခိယကုိ ေလးေလးနက္နက္ထားျပီးေတာ့ စဥ္းစားလုိက္ရင္ ဘုရားက သူ႔တပည့္သာဝကေတြ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ျမႇင့္ေပးတဲ့သိကၡာပုဒ္ေတြျဖစ္ေနတာဗ်။
“ႏိုင္ငံတကာ ႏွာေခါင္းရႈံ႕မခံရေအာင္ ေသခိယကိုေဆာင္”
တပည့္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ကုိ ႏုိင္ငံတကာမွာ ႏွာေခါင္းရႈံ႕တာက လူေနမႈအဆင့္အတန္းနိမ့္က်လုိ႔။ ဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဟာ အဆင့္အတန္းျမင့္တယ္။ ဒီစားတာ ေသာက္တာ ေနတာ ထုိင္တာ က်န္းမာေရးရႈေထာင့္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာရႈေထာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္လုိက္ရင္ သိပ္အဆင့္အတန္းနိမ့္တာ။ အဲေတာ့ လူေနမႈအဆင့္အတန္းမွ မျမင့္မားဘူးဆုိရင္ ကဲ ဒီႏုိင္ငံႀကီးသားေတြကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ဘယ္လုိ သာသနာျပဳမလဲ။ သူက အျမင္နဲ႔တင္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေနေတာ့ ကုိယ့္တရားကုိ သူကမေလးစားေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ သကၤန္းရုံတဲ့ အခါမွာ ဟုိ ေသခိယနဲ႔ ညီတတ္ေအာင္၊ သကၤန္းရမ္းျပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာေနတဲ့အခါ ေသခိယနဲ႔အညီသြားတတ္ ေအာင္၊ စားတဲ့ေသာက္တဲ့အခါမွာလဲ စားေသာက္စဥ္ ပညတ္ထားတဲ့သိကၡာပုဒ္ေတြေလ။ အဲဒါေတြက အင္မတန္လုိအပ္တယ္။ ဟုိေခတ္တုန္းကေတာ့ က်က်နန သကၤန္းရုံျပီး သြားတာလာတာေတြ ေသေသသပ္သပ္ ဝတ္တာေတြ ျမင္လုိ႔ရွိရင္ တခ်ဳိ႕ ကုိယ္ကျဖစ္ကတတ္ဆန္းေနတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြက ကဲ့ရဲ႕တယ္ဦးဇင္းတုိ႔။ ဟာ ဒီေကာင္ေၾကာင္သူေတာ္ပါကြာ ကြယ္ရာက်ေတာ့ ဘယ္လုိ ေဘာလုံးကန္ေနတာ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြဘာေတြေပါ့ေနာ္။ အဓိက က ကုိယ္က်င့္စာရိတၱေကာင္းဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီလုိၾကီးလုပ္ျပေနတာႀကီးက ဒါရုပ္ျပ ႀကီးသက္သက္ပါဆုိျပီးေတာ့ အျမင္ေစာင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေတြက တကယ္တန္းက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲဒါ အင္မတန္လုိအပ္တယ္ေလ။ လူလူခ်င္းျမင္ရင္ ဘာကုိစေတြ႕ရမလဲ……?။ စိတ္ကုိစေတြ မွာလား….? ရုပ္ကိုစေတြ႔မွာလား။ ကဲ ဦးဇင္းတုိ႔ဘယ္လုိေျဖမလဲ။ (ရုပ္ကုိစေတြ႕မွာပါ)။ အဲဒီေတာ့ ရုပ္ကပသာဒျဖစ္ရင္ စိတ္ကလဲ ပသာဒ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား…..?(ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္)။ အဲဒီေတာ့ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္နဲ႔ အညီ ေနတတ္ ထုိင္တတ္ စားတတ္ ေသာက္တတ္ဖုိ႔ မလုိဘူးလား…..? (လုိပါတယ္)။ အဲ လုိတယ္။ အဲဒါ ဦးဇင္းတုိ႔ေတြ နံပါတ္(၁)က ေနတတ္ ထုိင္တတ္ စားတတ္ ေသာက္တတ္ေအာင္ ေသခိယ သိကၡာပုဒ္နဲ႔အညီ ေလ့က်င့္။ က်က်နနကုိ သုေတသနျပဳၾကည့္။ ဒါ အင္မတန္လုိတယ္။ ကဲ ေကာင္းျပီ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ေနတတ္ ထုိင္တတ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြက မေနတတ္ မထုိင္တတ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိ ျပန္ေျပာတယ္။ လူေရွ႕ သူေရွ႕မွာ မွ ဒီလုိမေနတတ္ မထုိင္တတ္ဘူးဆုိရင္တဲ့ ကြယ္ရာမွာ ပုိဆုိးေရာေပါ့။ အဲဒီလုိ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ေလးေတြ ရွိေနတယ္။ အဲဒါေလးေတြ သတိထား။
“ဘုရားဘာေၾကာင့္ပြင့္ရတယ္။ အသိဉာဏ္ေပးဖို႔ ပြင့္ရတယ္”
ေကာင္းျပီ ေနတတ္ ထုိင္တတ္ျပီ၊ ေသခိယနဲ႔အညီ ၾကည္ညုိဖြယ္ေဆာင္ေနတတ္ျပီ၊ ၾကည္ညုိဖြယ္ေဆာင္ ေနတတ္ရုံနဲ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔သာသနာျပီးမလား…..?။ ၾကည္ညဳိဖြယ္ေဆာင္ရုံ၊ ဝိနည္းေလးစားျပရုံေလး (ေၾသာ္ ကုိယ့္ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ ကုိယ္ေလးစားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ့္ဒကာဒကာမေတြက ၾကည္ညဳိတယ္)။ လူၾကည္ညဳိ ေအာင္ေနျပရုံေလးနဲ႔ သာသနာမွာျပီးမလား?။ အဲဒါကုိ ဦးဇင္းတုိ႔နားလည္ရမယ္။ အဲဒီလုိေလးေနျပျပီး သာသနာျပဳမယ္ဆုိရင္ ဒါသာသနာျပဳရာ မေရာက္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဘုရားပြင့္တာ ဘယ္အတြက္လဲလုိ႔ ဦးဇင္းတုိ႔ သုေတသနျပဳၾကည့္။ ေသခ်ာၾကည့္။ ဘုရားပြင့္တာဘယ္အတြက္လဲေမး။ အသိဥာဏ္အတြက္။ အလင္းေရာင္အတြက္။ ဘာသာအတြက္တုန္း(အလင္းေရာင္) အလင္းေရာင္းအတြက္။ ဥာဏ္အလင္းေရာင္ စကၡဳံဥဒပါဒိ ဥာဏံဥဒပါဒိ အာေလာေကာဥဒပါဒိ၊ ကဲ ဝိနည္းေလးစားျပလုိ႔ ကုိယ့္ကုိၾကည္ညုိျပီတဲ့ ကုိယ္က ဝိနည္းေလးစားျပျပီး ခ်ီးေျမွာက္ရုံနဲ႔ ကုိယ့္ကုိ ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့၊ လွဴဒါန္းလာတဲ့၊ ၾကည္ညုိလာတဲ့ ဒကာ ဒကာမ ေတြကုိ အသိဥာဏ္ေပးႏုိင္ပါ့မလား…..?။ (မေပးႏုိင္ပါ)။ မေပးႏုိင္ေသးဘူး။ သူက အသိဥာဏ္ေတြ ရမသြားေသးဘူး။ ကုသုိလ္ပဲရသြားေသးတာ။ အဲေတာ့ ဘုရားပြင့္တာက ခ်ီးေျမွာက္ရုံ၊ ကုသုိလ္ေပးရုံ ဒီတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားပြင့္တာက အသိဥာဏ္ေပးဖုိ႔၊ အသိဥာဏ္ကလဲ သိပ္ျမင့္တယ္ေနာ္ ဦးဇင္းတုိ႔။ ေအာက္ေျခ ဟုိ လူမႈေရးအသိဥာဏ္ေပါ့။ ေစာေစာက ေသခိယတုိ႔လုိ လူမႈဆက္ဆံေရးအသိဥာဏ္ကေန ဟုိး မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္ဆုိတဲ့ အသိဥာဏ္တုိင္ေအာင္ ဘုရားက ဒီအသိဥာဏ္ေတြျမႇင့္တင္ေပးဖုိ႔ ဆုိျပီးေတာ့ ပြင့္လာတာကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ဒီဝိနည္းေလးစားျပရုံေလးနဲ႔ သာသနာျပဳတယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ ဒါဘုရား အလုိေတာ္မက်ဘူး။ အဲဒီလုိေနျပျပီး သာသနာျပဳေၾကးဆုိ ျမတ္စြာဘုရားထက္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းတဲ့လူ၊ ကဲ ပုဂၢဳိလ္ ေလာကမွာ ရွိႏုိင္မလား။ (မရွိႏုိင္ပါ)။ အဲဒီလုိ ၾကည္ညုိဖြယ္ေဆာင္ျပီးေတာ့ ခ်ီးေျမႇာက္ရုံေလး သက္သက္ သာသနာျပဳေၾကးဆို ဦးဇင္းတုိ႔ျမတ္စြာဘုရား ဓမၼစၾကာစမေဟာေတာ့ဘူး၊ ပိဋကတ္သုံးပုံ ဓမၼကၡႏၶာေတြ မေဟာေတာ့ဘူး။ ထုိင္ျပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာပဲေဆာင္ေနေတာ့မယ္။
“ရုပ္ျပသာသနာျပဳ မျဖစ္ေစနဲ႔”
တပည့္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားသာသနာျပဳ ႏွစ္ပါးကုိေတြ႕ဖူးတယ္။ တပည့္ေတာ္ ဒကာဒကာမေတြက ဒီလုိပဲ အိမ္မွာ ႏုိင္ငံျခားသာသနာျပဳႏွစ္ပါး ၾကြလာတယ္။ အဲေတာ့ ဆြမ္းပင့္ကပ္မယ္ အရွင္ဘုရားေတြ႕ရေအာင္။ အာဒီကလဲ တပည့္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခား သာသနာျပဳေတြဆုိသိပ္ေတြ႕ခ်င္တာ။ ဘာျပဳလုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက အေျခအေနေတြကုိ သိခ်င္တယ္၊ ျပန္ျပီးေတာ့ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တယ္၊ အဲျပီးေတာ့ ဒီရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကုိ ျပန္ျပီးေတာ့ ေျပာျပခ်င္တယ္ေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးေတြေတြးတယ္။ ပင့္တဲ့ဒကာမႀကီးကလဲ ေျပာပါတယ္။ ေရခဲတုံးေတြေနာ္တဲ့၊ တစ္ခြန္းေမးမွ တစ္ခြန္း ေျဖတာတဲ့၊ မလြယ္ဘူးတဲ့၊ ရပါတယ္လုိ႔ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းဆုိရင္ေတာ့ အတုံ႔အလွည့္ရွိေလာက္ပါတယ္လုိ႔။ မပြင့္တပြင့္နဲ႔ဗ်ာ။ စကားမေျပာခ်င္သလုိ ေျပာခ်င္သလုိနဲ႔ အဲလုိ အၿမဲတမ္းပဲေပါ့။ ဝိနည္းေလးစားသလုိ ေအးေအး ေလးပဲေနျပသြားတယ္။ ဟာ ႏုိင္ငံျခားအေတြ႕အႀကဳံတပည့္ေတာ္ေမးတယ္။ ဘယ္လုိသာသနာျပဳရသလဲ မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ေျဖတယ္။ ကဲ ဘာသာျခားေတြ ဘယ္ေလာက္ေရာက္လဲ မေျဖခ်င့္ ေျဖခ်င္ေျဖတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လဲ ဆြမ္းစား ေရေႏြးဘာညာျပီး ဆက္မေမးေတာ့ဘူး။ ကဲ ရုိုးရုိးေအးေအးႀကီးေနျပျပီးေတာ့ သာသနာျပဳတဲ့ေခတ္ ကုန္သြားျပီ ဦးဇင္းတုိ႔။ အဲဒါ သာသနာျပဳတာမဟုတ္ဘူး။ အသိဥာဏ္ေပးျပီးေတာ့ သာသနာျပဳတဲ့ေခတ္ကုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ရမွာ။ ဘုရားက အသိဥာဏ္ေပးျပီးေတာ့ သာသနာျပဳခဲ့တာ အဲဒါဦးဇင္းတုိ႔မွတ္ထား။ အဲေတာ့ ဒီကုိယ္ေတာ္ႀကီးေတြ ႏုိင္ငံျခားေနျပီးေတာ့ ဘယ္လုိထိေရာက္ေအာင္ သာသနာျပဳႏုိင္မလဲ တပည့္ေတာ္ စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဒကာဒကာမေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔လဲ အဲဒီအေၾကာင္း ေတြးေနတာတဲ့။ ဒီလုိပုံစံမ်ဳိးႀကီး တကယ့္ရင္းႏွီးတဲ့ေနာ္ ရြာကဒကာဒကာမေတြနဲ႔ ဟုိက ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဆြမ္းပင့္ကပ္တာေတာင္မွ ကဲ အဆုံးအမ ၾသဝါဒ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့၊ သီလနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အဆုံးအမ၊ ဘာဝနာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အဆုံးအမ၊ ထုိ႔အတူ ႏုိင္ငံျခားအေတြ႕အႀကဳံ ဘာမွမေပးဘူး။ ဒီက ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းက ေမးတယ္ မေျဖဘူး။ ကဲ အဲဒါက်ေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ သာသနာျပဳနည္းက တပည့္ေတာ္တုိ႔ အားက်ေလာက္တဲ့ သာသနာျပဳနည္းလဲမဟုတ္ဘူး၊ အတုယူေလာက္တဲ့ သာသနာျပဳနည္းလဲ မဟုတ္ဘူး၊ သင္ခန္းစာယူထုိက္တဲ့ သာသနာျပဳနည္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေလးေတြ အရွင္ဘုရားတုိ႔ လုိအပ္တယ္ေနာ္ ဒါေတြကုိ ကုိယ္ကသိထားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္မွာ ရပ္တန္႔ေနရုံေလာက္ေတာ့ ရုပ္ျပသာသနာအဆင့္မွာပဲရွိတယ္။ အသိဥာဏ္ ဘာမွမတုိးပြားဘူး။
“ကိုယ္ေလးစားမွ လူေလးစားမွာ”
အဲေတာ့ဘုရားက “အႏၶီဘူတသၼႎေလာကသၼႎ” ဒီအေမွာင္ေလာကႀကီးထဲမွာ “အာဟႎစ အမတဒုႏၵဳဘႎ” တရားစည္ႀကီးေပါ့ အၿမဳိက္တရားတည္းဟူေသာ တရားစည္ကုိ တီးခတ္လွည့္လည္ ေၾကြးေၾကာ္ ေမာင္းခတ္ေသာအားျဖင့္ ငါလွည့္လည္မယ္တဲ့။ ဘုရားက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ ဦးဇင္းတုိ႔ ခုေခတ္ဆုိ ေၾကာ္ျငာအားေကာင္းရင္ ဘယ္ဟာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါက္ေျမာက္တာပဲ။ ဘုရားက အဲဒီလုိစျပီးေတာ့ တရားစည္ႀကီး ေၾကြးေၾကာ္ျပီးေတာ့ကုိ သူ ေဟာဒီေလာကႀကီးကုိ အလင္းေရာင္ရေအာင္လုပ္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့တယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဦးဇင္းတုိ႔ သာသနာျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အဲဒီအတုိင္းပဲ။ အသိဥာဏ္ေတြျဖန္႔ေဝ ေသာအားျဖင့္၊ ဘုရားရဲ႕အဆုံးအမေတြကုိ ျဖန္႔ေဝေသာအားျဖင့္ သာသနာျပဳၾကရမယ္။ ကုသုိလ္အတြက္ တစ္ခုတည္းမဟုတ္နဲ႔ေနာ္၊ ၾကည္ညုိဖြယ္ေဆာင္ရုံတစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘူး။ ၾကည္ညုိဖြယ္ေဆာင္ရုံ ကုသုိလ္ တစ္ခုတည္းဆုိ ဘုရားက တရားမေဟာဘူး ရုပ္ျပစားမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းတုိ႔ ရုပ္ျပ သာသနာဆုိတာကုိ အသြင္းသဏၭာန္အျဖစ္ လုိအပ္တယ္။ နံပါတ္(၁)ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဓိကမက်ဘူး။ အဓိကမက်ဘူးဆုိလုိ႔ပစ္ပယ္ရ မလား…..?မပစ္ပယ္ရဘူး။ ကုိယ့္ကုိျမင္တဲ့အခါမွာ ေနတတ္ထုိင္တတ္တယ္ဆုိရင္ လူက ေလးစားတယ္။ အဲဒီလုိေလးစားတဲ့အခါ ကုိယ့္စကားေအာင္ျမင္တယ္။ ကုိယ့္စကားေအာင္ျမင္ဖုိ႔အတြက္ ဝိနည္းကုိ ဦးဇင္းတုိ႔ မျဖစ္မေန ေလးစားရမယ္။ သိကၡာပုဒ္ႀကီးမားတာကုိထားလုိက္ ေနတတ္ ထုိင္တတ္ သြားတတ္ လာတတ္ေပါ့။ လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့၊ ေနထုိင္မႈအဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြကုိ ဦးဇင္းတုိ႔ ေနတတ္ ထုိင္တတ္ရမယ္။ အဲလုိေလးစားျပီဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့ ဒကာဒကာမေတြကုိ ဦးဇင္းတုိ႔က အသိဥာဏ္ ေတြေပးေဝေတာ့၊ ျဖန္႔ေဝေတာ့။ ပုိျပီးေတာ့လက္ခံတယ္။ သူမ်ားက အခြန္းတစ္ရာေျပာမွ ေအာင္ျမင္ရင္ ကုိယ္က တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ေအာင္ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ကုိ လူေလးစားေအာင္ ကုိယ္ကေလးစားရမယ္၊ တစ္ခ်က္။
“ေလာကႀကီးအေမွာင္က်ေနဆဲ”
ေနာက္ ဓူရႏွစ္ျဖာ ဆုိတာရွိတယ္ေလ။ ရဟန္းသံဃာေတြျပဳမူေဆာင္ရြက္ရမယ့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာအပုိင္းေပါ့။ ပရိယတ္နဲ႔ ပဋိပတ္၊ ပရိယတၱိမွာ ဟုိ ေတာထြက္ေတြအုပ္မစုိးႏုိင္ဘူး ဦးဇင္းတုိ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲ ပရိယတၱိက တကယ္လုပ္ျပီး တကယ္တတ္မွ တကယ္ေပါက္ေျမာက္မွ တကယ္ပုိ႔ခ်လုိ႔ရတာကုိး။ လိမ္လုိ႔မရဘူး၊ ေကာက္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပရိယတၱိ သာသနာမွာ ေတာထြက္လႊမ္းမုိးစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ပဋိပတၱိသာသနာမွာ သူတုိ႔တေတြ ႀကီးစုိးေနတယ္။ သူတုိ႔ေတြက စာမတတ္ဘူး စာမတတ္ပဲနဲ႔ ပဋိပတၱိျပေနတယ္။ ပရိယတၱိ အေျခခံ မရွိတဲ့ပုဂၢဳိလ္ ပဋိပတ္ကုိျပရင္ ကဲ ဦးဇင္းတုိ႔ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္ မလြဲေခ်ာ္ႏုိင္ဘူးလား….? လြဲေခ်ာ္ႏုိင္လား….?။ (လြဲေခ်ာ္ႏုိင္ပါတယ္ဘုရား)။ ကဲ လြဲေခ်ာ္ႏုိင္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြ ျမန္မာျပည္ကုိ ပဋိပတ္သာသနာ ဦးေဆာင္ေနတယ္။ ကဲ အဲဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြ ရဟန္းပ်ဳိေတြဘာလုပ္ေနလဲ။ ရဟန္းပ်ဳိေတြက စာသင္တာ တစ္ခုပဲသန္တာဗ်၊ စာသင္မယ္ စာခ်ာမယ္ ဒါပဲ။ ဒီတစ္ခုပဲသန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ပဋိပတၱိက အေမွာင္က်လာတယ္။ အဲဒီပဋိပတၱိကုိ ဦးဇင္းတုိ႔တေတြ ျပန္လည္ျပီးေတာ့ ကုိယ့္လက္ထဲေရာက္ေအာင္ ကုိယ္ျပန္ယူရမယ္။ ဟုိ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့ထိေအာင္ က်င့္စရာေတာ့မလုိပါဘူး။ သန္ရင္ေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းက်င့္ေပါ့ နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့တုိင္ ဒီတရားရဲ႕အရသာကုိ ကုိယ္အရင္ဆုံး ခံစားႏုိင္ေအာင္ ခံစားတဲ့အခါမွာ စာေတြပုိနားလည္လာျပီ။ စာေတြပုိနားလည္လာတဲ့အခါမွာ ျပန္လည္ေဟာျပတဲ့အခါမွာ ဒီကုိယ္ေတြ႕ေလးေတြနဲ႔ ယွဥ္ယွဥ္လာရင္ ဒီတရားက ပုိအသက္ဝင္တယ္။ ပုိျပီးေတာ့ လက္ခံတယ္။ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ သံဃာတုိင္း သံဃာတုိင္းမွာရွိသင့္တယ္။ ဒါဆုိလုိ႔ရွိရင္ ပဋိပတၱိေလာကမွာ ဦးဇင္းတုိ႔ အေမွာင္မက်ေတာ့ဘူး။ ခုသူတုိ႔တေတြေနရာယူထားတယ္။ လုိက္ၾကည့္လုိက္လုိ႔ရွိ ရင္ေလ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ တပည့္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလ့လာပါတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ ဘာေတြ႕လဲ တခ်ဳိ႕ ဘုရားပယ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြေတာင္ေတြ႕တယ္ဗ်။ ဥပမာဆုိၾကပါစုိ႔ ဘုရားက “ဘာေဝဟိဗုဒၶါ ႏုႆတႎ ဘာဝနာန မႏုတၱရံ” လုိ႔ ဘုရားကုိယ္တုိင္ေဟာတာ။ ကမၼ႒ာန္းထဲမွာ အျမင့္ဆုံး အျမတ္ဆုံး ဗုဒၶါႏုႆတိပြားမ်ား။ ေဟာ အဲဒီဗုဒၶါႏုႆတိကုိပြားမ်ားလုိ႔ရွိရင္တဲ့ ကဲ “ပူရယိႆတိမာနသံ” တဲ့။ ကဲ စိတ္အလုိ ေတာင့္တတာေတြ အကုန္ျပည့္စုံမယ္တဲ့။ ဦးဇင္းတုိ႔ ပုတီးစိပ္ ပုံမွန္စိပ္ၾကည့္ပါလား၊ စာေမးပြဲလဲေအာင္တယ္၊ ဟုိ ဆြမ္းဒကာ ဒကာမေတြလည္း ေလးစားတယ္၊ ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြကလဲ ေလးစားတယ္၊ မယုံစမ္းစိပ္ၾကည့္။ အဲဒီလုိ ဗုဒၶါႏုႆတိကုိ ဘုရားက အျမတ္ဆုံးလုိ႔ ေဟာထားတာကုိ သူက ဝိပႆနာ ဘာညာ ျပတယ္ေပါ့ ကဲ ပုတီးစိပ္စရာလုိေသးလားတဲ့။ ေမးလုိက္ပုံမ်ား။ ဒီေလာက္ဆုိ သည္းခံႏုိင္ေသးတယ္။ ဘုရားရွိခုိး စရာလုိေသးလားဆုိ ကဲ ျပတ္ျပီဗ်ာ ဦးဇင္းတုိ႔။ ကုိယ့္ဘုရား ကုိယ္ပယ္သလုိျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးေနရာယူထားတယ္။ ကဲ စာမတတ္တဲ့သူေတြ ပဋိပတ္မွာ ဦးေဆာင္ေနသမွ်ကာလပတ္လုံး ပဋိပတ္ အေမွာင္က်ေနမယ္။ ပဋိပတ္ ဟာအေမွာင္က်ေနသမွ်ကာလပတ္လုံး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပဋိပတၱိသာသနာဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အဆင့္အတန္း မျမင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ ေခတ္က်ေတာ့ ဒါေတြကုိျပန္ျပီးေတာ့ ေနရာယူရမယ္။
“စာေတြဘာေၾကာင့္သင္ရတယ္”
ပရိယတ္က ပဋိပတ္ကုိ အထင္ေသးတယ္၊ ပဋိပတ္က ပရိယတ္ကုိ အထင္ေသးတယ္၊ အဲဒီေခတ္ကုိ ဦးဇင္းတုိ႔ ေက်ာ္လႊားလုိက္ေတာ့။ ဘုရားက ဝိဇၨာနဲ႔ စရဏႏွစ္မ်ဳိးေဟာတာ၊ ဝိဇၨာစရဏသမၸႏၷကုိၾကည့္ေလ။ ဝိဇၨာက ပရိယတ္အရည္အခ်င္းပဲဆုိၾကပါစုိ႔၊ စရဏက ကုိယ္က်င့္တရား ပဋိပတ္၊ ဒီႏွစ္ခုျပည့္စုံရမယ္။ အဲေတာ့ တရားေဟာတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ စာခ်တဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကလည္း ပဋိပတ္၊ ဒါမ်ဳိးလုပ္ႏုိင္ရမယ္။ ပရိယတ္လုပ္ တဲ့လူကလည္း ပဋိပတ္နဲ႔တြဲဖက္ႏုိင္ရမယ္။ ပဋိပတ္ကလည္း ပရိယတ္နဲ႔ လုံးဝမကင္းရဘူး။ အဲလုိပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ လွည့္ျပီးေတာ့ သာသနာျပဳမယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ ဒကာဒကာမေတြ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ တရားနာရတာေပါ့။ အခု ပဋိပတ္က အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ တရားမနာရရွာဘူး ဒကာဒကာမေတြ။ ဒီအေျခခံတရားေလးေလာက္ နာရတယ္။ တခ်ဳိ႕လြဲေခ်ာ္ေနတာလဲ နာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဦးဇင္းတုိ႔ စာသင္တယ္ဆုိတာ ဘာလဲလုိ႔ ေမးရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔။ နံပါတ္(၁) ဘာတဲ့တုန္း….? နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔။ ပရိယတၱိမပါဘဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ က်င့္လုိ႔ရမလား။ (မရပါဘူး)။ မရဘူး။ ကဲ ဦးဇင္းတုိ႔ လုိက္ဆုိၾကည့္လုိက္ရေအာင္ “နိဗၺာန္ေရာက္ရန္၊ အက်င့္မွန္၊ မွန္မွန္ကန္ကန္က်င့္ႏုိင္ဖုိ႔” စာသင္ရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေနာ္ ဦးဇင္းတုိ႔။