(အြန္လုိင္းပရိသတ္ႀကီး မဂၤလာပါ။
ျမန္မာႏွစ္ေဟာင္းကုိ အတာေရနဲ႔ေဆးေၾကာသန္႔စင္ႏုိင္ပါေစ။
ျမန္မာႏွစ္သစ္(၁၃၇၆)ခုႏွစ္ကုိ ႀကဳိဆုိေသာအားျဖင့္ ဦးပဥၥင္းရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ လက္ေဆာင္အျဖစ္ တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
23.5.2003 ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္ၿမဳိ႕နယ္၊ သာဓုပရိယတၱိစာသင္တုိက္၊ အဘိဓမၼာေရႊညဝါသင္တန္း မွာ စာသင္သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
တရားေတာ္အမည္က “လက္ဖဝါးေပၚက ကံၾကမၼာ” ျဖစ္ပါတယ္။ အုိးဘုိေတာရမေဆာက္တည္ခင္က ဒီတရားကုိ “အၿမဲရႈံးေနေသာ ေဘာလုံးပြဲ” တုိ႔၊ “အဆင္သင့္ရွိပါေစ” တုိ႔၊ “အမ်ဳိးအတြက္ဆုိ ေသရဲတယ္” တုိ႔က လႊမ္းမုိးထားလုိ႔ ရြက္ပုန္းသီးတရားျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။
လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါက်မွ ေတာေရာၿမဳိ႕ပါမက်န္၊ သံဃာပရိသတ္ေရာ၊ လူပရိသတ္ပါ တစ္ဖြဖြ အားေပးသံ၊ တစ္ခဲနက္ေထာက္ခံသံေတြၾကားခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
စာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းသူမ်ား-မ်ားျပားလာတာေၾကာင့္ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝေတာ့မွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ အြန္လုိင္းပရိသတ္ႀကီးကုိ အရင္ဦးဆုံး အျမည္းေပးထားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
သႀကၤန္ေရလုိ ေအးျမပါေစေနာ္……………….။)
“သက္ဦးဆံပုိင္ ေက်ာင္းထုိင္လုပ္မလား….?သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္လုပ္မလား….?”
ယေန႔ေခတ္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ရြာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘယ္လုိ သာသနာျပဳ ေနသလဲဆုိရင္ ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္ေခတ္က ရွင္ဘုရင္ေတြလုိေနျပီး သာသနာျပဳေနတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ ၾကည့္ေလ မင္းတုန္းမင္းကုိ ေမာ္မၾကည့္ရဘူး။ သူ႔ေမာ္ဖူးတဲ့လူရုိက္တယ္။ သီေပါမင္း ဘာမွမထူးဘူး။ အဲလုိလုပ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ သူဘာလုပ္ေပးလဲ…..? စက္မႈႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး သူထူေထာင္ႏုိင္ ခဲ့သလား….? ပညာေရးေတြျမွင့္တင္ေပးႏုိင္ရဲ႕လား……? သူ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္လဲ….? ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ဘူး။ ကဲ စည္းစိမ္ခံသြားရုံတစ္ခုပဲ သူလုပ္သြားတယ္။ ကဲ သာသနာေတာ့ ျပဳခဲ့ပါတယ္။ သာသနာအတြက္ တစ္ခုပဲ သူလုပ္သြားတယ္။ တုိင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္ေခတ္က အဲဒီလုိလုပ္မသြားတဲ့အတြက္ ဘယ္သူဘာျဖစ္လဲ……? ႏုိင္ငံကၽြန္ျဖစ္တယ္ေလ။ ကဲ ရြာေက်ာင္းမွာ ရြာဘုန္းႀကီးက ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္လုိပဲ ထုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ျပီးေတာ့ ရပ္ေရးရြာေရး ဘာမွ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးဆုိရင္ ကဲ အဲဒီရပ္ရြာထဲကုိ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ေရာက္လာမယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္ ေရာက္လာမယ္။ ဝင္ဝင္ျပီး စည္းရုံးသြားမယ္၊ ပါသြားမယ္၊ တစ္ရြာလုံး သာသနာကြယ္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပါဖ်က္ရေတာ့မယ္။ အဲလုိ အေနအထားျဖစ္သြားမွာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးေခတ္တုန္းက ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ အဲဒီသက္ဦးဆံပုိင္ အာဏာရွင္ စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဘုန္းႀကီးေတြ သာသနာျပဳေနတာအဲဒီအတုိင္း ပဲ ေက်ာင္းမွာပဲထုိင္ျပီး ပေဒသရာဇ္ေခတ္လုိလုပ္ေနၾကတယ္။ ရပ္ေရးရြာေရး ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ မသိတဲ့အခါ က်ေတာ့ အျဖဴကလဲတြယ္သြားမွာပဲ။ အမည္းကလဲတြယ္သြားမွာပဲ။ အဲဒီမွာကုိယ္ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားမယ္။ အဲဒီလုိပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားအျဖစ္နဲ႔ ဦးဇင္းတုိ႔ ဘဝရပ္တည္မွာလား။ ၾကည့္ေလ ရထားလက္မွတ္ဆုိလဲ ဦးဇင္းတုိ႔ဦးစားေပး။ ဟာ ဘယ္ေနရာမဆုိ အကုန္ဦးစားေပးတယ္။ ၾကာေတာ့ေလ ရဟန္းသံဃာေတြက ဒီအခြင့္အေရးမွန္သမွ် အကုန္ယူခ်င္ေတာ့တာဗ်။ အဲဒီလုိ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားတစ္ရပ္ အေနနဲ႔ ဦးဇင္းတုိ႔ ဘဝရပ္တည္မွာလား…?၊ အဲလုိဘဝရပ္တည္ရင္ သာသနာျမန္ျမန္ကြယ္မယ္။ အသိဥာဏ္ေပး အျဖစ္နဲ႔ဦးေဆာင္မွာလား……?၊ အဲလုိဦးေဆာင္ရင္ ျမန္မာတင္မကဘူး ကမၻာထိေအာင္ သာသနာျပန္႔ေအာင္ ဦးဇင္းတုိ႔ လုပ္ႏုိင္မယ္။ အဲဒါ ဦးဇင္းတုိ႔ႀကဳိက္တဲ့လမ္းကုိေရြး။ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားအျဖစ္ဆုိ ကုိယ္သက္သာ မယ္ သာသနာနစ္နာမယ္။ အသိဥာဏ္ေပးျပီးေတာ့ သာသနာျပဳတဲ့နည္းဆုိရင္ ကုိယ္ေတာ့ အနည္းအက်ဥ္း ဆင္းရဲမယ္၊ သာသနာေတာ္ေတာ္ထြန္းကားမယ္။ ကုိယ္ဆင္းရဲတယ္ဆုိေပမယ့္ စိတ္မဆင္းရဲဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း…? ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ ပီတိသုခကုိခံစားရမယ္၊ ဒီလုိအသိဥာဏ္ျဖန္႔ေဝတဲ့အတြက္ေၾကာင့္္ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ဘဝအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားတာေတြ အက်ဳိးရွိသြားတာေတြ အမ်ားႀကီး ကုသုိလ္ရမယ္။ အဲဒါေလးေတြပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ အဲဒီနည္းႏွစ္နည္းကုိ ႀကဳိက္တာေရြးလုိ႔ရတယ္။
“နယ္ပုိင္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြ”
ေကာင္းျပီ အခ်ဳိ႕ဘုန္းႀကီးေတြက နယ္ပုိင္ႀကီးေတြလုိလုပ္တာဗ်။ နယ္ပုိင္ႀကီးေတြဆုိ ဦးဇင္းတုိ႔ သိမွာေပါ့။ ေဂါစဂါမ္ပုိင္တာေလ။ ဒီေဂါစဂါမ္ကုိ တျခားဘုန္းႀကီးေတြမဝင္နဲ႔၊ ဒီဂုိဏ္းကုိတျခားဂုိဏ္းေတြမဝင္ ေစနဲ႔၊ နယ္ပုိင္ႀကီးေတြလုိ သာသနာျပဳေနတာေတြရွိတယ္။ တပည့္ေတာ္ တရားသြားေဟာေတာ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ဦးဇင္းတုိ႔ရာ ၿမဳိ႕နယ္ေတာင္မေျပာရက္ဘူး။ ရြာႀကီးအႀကီးႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတည္းရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ဥပဓိမွ ၾကည္ညုိစရာေကာင္းလုိက္တာမွပဲ။ ရြာႏွစ္ေက်ာင္းေထာင္ခြင့္မေပးဘူး။ အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ဘာဆုိဘာမွ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ ဟုိမလြန္ဓမၼကထိကတုိ႔ ဘာတုိ႔ ေရာက္လာရင္လဲ မျဖစ္မေန ေက်ာင္းတည္းရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါမလာခ်င္ေအာင္လုပ္တာဗ် ဦးဇင္းတုိ႔။ လာမတည္းႏုိင္ေအာင္ လုပ္တာ။ ေစာင္မေပးဘူး၊ ေခါင္းအုံးမေပးဘူး၊ ဟုိေသာက္ေရလဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေပးဘူး။ ဧည့္မခံဘူး အဲဒီလုိလုပ္တယ္။ ေနာက္ဆုိ အိမ္မွာတည္းျပီးေတာ့ တရားေဟာရရွာတယ္ တခ်ဳိ႕ဓမၼကထိကေတြ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ သူကုိယ္တုိင္က်ေတာ့ အဲဒီရပ္ေရးရြာေရးေတြ တစ္ခုမွမလုပ္ဘူး။ ဟုိ ဝတ္အသင္း ေတြ ထူေထာင္မယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းေတြ ပုိ႔ခ်မယ္။ တရားေဟာမယ္၊ စာခ်မယ္ လုပ္သလားဆုိ ဘာဆုိဘာမွကုိ မလုပ္ရွာဘူး။ အဲဒီရြာ အေမွာင္က်ေနတယ္။ ပရိယတ္မရွိရွာဘူး၊ ပဋိပတ္မရွိရွာဘူး၊ သနားစရာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ သူကနယ္ပုိင္ႀကီးေလ။ ဒီနယ္မွာ ငါပုိင္တယ္၊ ငါကလြဲလုိ႔ တစ္ျခားသံဃာမရွိေစရ၊ အဲလုိပုံ စံမ်ဳိးနဲ႔ နယ္ပုိင္ႀကီးအျဖစ္နဲ႔ သာသနာျပဳေနတယ္။
“သာသနာကုိေစာင့္ေရွာက္တာလား…? ဂုိဏ္းကုိေစာင့္ေရွာက္တာလား……?”
ေနာက္ရွိေသးတယ္ဦးဇင္းတုိ႔ ဂဏသႏၲကေတြဖြဲ႕တဲ့ဂုိဏ္းေတြရွိတယ္ေလ။ ဟုိေက်ာင္းေတြမွာ ဥပမာဆုိ ၾကပါစုိ႔ တပည့္ေတာ္ သုဓမၼာဂုိဏ္းေပါ့။ သုဓမၼာဂုိဏ္းပုိင္တဲ့ေက်ာင္းေတြကုိ တျခားဂုိဏ္းကုိယ္ေတာ္ေတြဝင္မတုိး ေစခ်င္ဘူး။ သူလည္းဒါနယ္ပုိင္ႀကီးလုပ္တာပဲ။ အဲေတာ့ ဘာလုပ္လဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ကုိယ္ေတာ္ေတြက တစ္ေက်ာင္းကုိဆယ္ပါး ဂဏသႏၲေလးေတြ ဖြဲ႕ထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆယ္ပါးပုိင္တဲ့ေက်ာင္းထဲ တစ္ပါး ပ်ံလြန္သြားျပီဆုိ က်န္တဲ့ ကုိးပါးကစီမံရမယ္။ က်န္တဲ့ကုိးပါးရဲ႕ တပည့္ေတြထည့္မယ္။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိလုပ္သြား တာဗ်။ ဂဏသႏၲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရတယ္။ နယ္ေတြထဲမွာ။ အဲေတာ့ သူတုိ႔က ဂုိဏ္းကုိပဲေစာင့္ေရွာက္တာဗ်။ သာသနာကုိက် မေစာင့္ေရွာက္ဘူးဗ်။ အဲေတာ့ ဘာျဖစ္သြားလဲ….? သူတုိ႔ဂုိဏ္းက လူအင္အားနည္းတဲ့ဂုိဏ္းျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ စာတတ္ေပတတ္ ရဟန္းသံဃာမရွိဘူး။ တစ္ပါးပ်ံလြန္သြားရင္ ေတာထြက္တင္တယ္၊ ေတာင္ျပန္တင္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္း တျဖည္းျဖည္း သာသနာ မွိန္မွိန္သြားေတာ့ သာသနာမွိန္တာနဲ႔ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ေတြကလည္း အေမွာင္က်သြားတယ္။ ေဟာ အဲလုိျဖစ္သြားတယ္။ လုိက္ၾကည့္လုိက္လုိ႔ရွိရင္ေလ ဒီေက်ာင္းထုိင္ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ၿမဳိ႕ေပၚမွာ ႏွစ္ဆယ့္သုံးေက်ာင္းရွိတယ္ဆုိ ေတာထြက္က ဆယ့္ခုနစ္ေက်ာင္းရွိတယ္ဦးဇင္းတုိ႔။ ငယ္ျဖဴက ေျခာက္ေက်ာင္းပဲရွိတယ္ဦးဇင္းတုိ႔။ အဲဒီ ေတာထြက္ကလဲ(တပည့္ေတာ္အထင္မေသးပါဘူးေနာ္ တပည့္ေတာ္ ၾကည္ညိုတဲ့ေတာထြက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဟုိ ႀကီးမွဝတ္လုိ႔ဆုိ ငယ္ျဖဴေတြက အထင္ေသးတဲ့ အပုိင္းေတြ တပည့္ေတာ္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး)။ ဘာဆုိဘာမွမသိရွာတဲ့၊ ဘာဆုိဘာမွမလုပ္တဲ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီၿမဳိ႕ရဲ႕သာသနာကုိ ဦးဇင္းတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေပါ့။ သူတုိ႔က ဂုိဏ္းကုိေစာင့္ေရွာက္တာေနာ္။ သာသနာကုိေစာင့္ေရွာက္တာမဟုတ္ဘူး။ သာသနာမ်က္ႏွာကုိၾကည့္လုိ႔ရွိရင္ေလ ကဲ ဂုိဏ္းမတူတူ၊တူတူ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ပုဂၢဳိလ္။ ဥပမာဆုိၾကပါစုိ႔ ဓမၼာစရိယတစ္ပါးပ်ံလြန္တယ္ ဓမၼာစရိယတစ္ပါးကိုေကာက္တင္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဒီထက္ျမင့္ခ်င္ရင္ သက်သီဟတစ္ပါးကုိ ေကာက္တင္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ တိပိဋက ေကာက္တင္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အဲဒါဆုိလုိ႔ရွိရင္ သက်သီဟဘာညာ သူတုိ႔ စာသင္တုိက္ေတြဖြင့္မယ္၊ ရိပ္သာေတြဖြင့္မယ္၊ တုိးတက္သြားမွာေပါ့။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘူး ကုိယ့္ဂုိဏ္းမျပတ္ရင္ျပီးေရာကြာဆုိျပီး အကုန္ တြန္းတင္တာေနာ္၊ အဲဒီအထဲမွာမွ ဒုစရုိက္ေတြက်ဴးလြန္တဲ့ေက်ာင္းထုိင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါေတြ ေတြ႕လာရေတာ့ သူတုိ႔က ဂုိဏ္းကုိေစာင့္ေရွာက္တာ။ သာသနာကုိ ေစာင့္ေရွာက္တာမဟုတ္ဘူး။
ကဲေကာင္းျပီ ဂုိဏ္းကုိခ်စ္သလုိ သာသနာကုိလည္းခ်စ္ပါ။ လူမ်ဳိးကုိလည္းခ်စ္ပါ။ အဲဒီၿမဳိ႕မွာပဲ ကုလားေတြကဝင္တယ္။ အဲဒီမူစလင္ကုလားေတြဝင္တဲ့အခါ သူတုိ႔က အဲဒီၿမဳိ႕မွာ မထသဥကၠ႒ေနရာ ရာထူးကုိယူထားျပီးေတာ့ အဲဒီကုလားေတြက ျမန္မာေတြကုိ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အႏုိင္က်င့္တယ္၊ လူတြင္က်ယ္လုပ္ ဗုိလ္က်၊စီးပြားေရးဂုပ္ေသြးစုပ္၊ အကုန္ခ်ယ္လွယ္ေနတာဦးဇင္းတုိ႔။ ေနရာတကာမွာေလ ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး စည္းမ်ဥ္း မွန္သမွ် သူအကုန္ေနရာယူထားတာ။ ေနာက္ဆုံး ၿမဳိ႕အႀကီးအကဲကုိေတာင္မွ သူက ဟုိ ကြန္ထရုိးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္။ အဲလုိလုပ္လာတာ ေခ်ာကားေတြက်ရင္ ျမန္မာကားေတြအကုန္လႊတ္။ ေဟာ ေအာ္ဒါကားေတြဆုိ ကုလားကားေတြအကုန္ေပးထားတယ္။ ျမန္မာေတြက မေက်နပ္ဘူး မ.ယ.က တုိင္တယ္။ မလႈပ္ဘူး။ ဘယ္လႈပ္မလဲ ဟုိက အပီကုိ အုပ္ထားတာသူ႔ကုိ။ ကဲ အဲဒီလုိ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ သူမ်ားလူမ်ဳိးက လာအႏုိင္က်င့္ေနတာ အဲဒီဘုန္းႀကီးေတြ တုပ္တုပ္မွမလႈပ္ဘူးဗ်။ ဘာဆုိဘာမွမေျပာဘူး။ ဘာဆုိဘာမွကုိ အကူ အညီမေပးဘူး။ ဆုံးမၾသဝါဒေလးေတာင္ ေျပာေဖာ္မရဘူး။ ကဲ အႀကီးအကဲေတြေခၚျပီး မင္းတုိ႔ ဒီလုိဒီလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေလးေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးဆုိတဲ့ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးမွမထြက္ဘူး။
“ေခတ္မီနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ထူေထာင္ပါ”
ကဲဗ်ာ သူတုိ႔ကဘာကုိခ်စ္တာလဲ၊ ဦးဇင္းတုိ႔စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ နယ္ပုိင္ႀကီးေတြအျဖစ္နဲ႔ သူတုိ႔ သာသနာ ျပဳေနတယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာေလ။ ဒါ သာသနာကြယ္ေၾကာင္းေတြဗ်။ အဲဒါေတြကုိေတြ႕တယ္။ ေနာက္ဆုံး တပည့္ေတာ္ ဒါေတြမခံရပ္ႏုိင္ဘူး။ တခါတည္းအကုန္ေခၚေျပာတာ၊ ဟုိတုိင္းထိ ခရုိင္ထိ တပည့္ေတာ္တက္တာ။ ခင္ဗ်ား ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိကုိယ္ခ်စ္လုိ႔ရွိရင္ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ ဂုပ္ေသြးစုပ္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဖယ္ရွား။ ဝိနည္းဆုိေတာ့ ဦးဇင္းတုိ႔ ဝိနည္းတတ္ၾကက္သတ္ဆုိတဲ့အတုိင္းပဲ ဦးဇင္းတုိ႔ ဟုိ ဝိနည္း အာပတ္မသင့္ေအာင္ ၾကက္သတ္ေပးလုိက္ရတာေပါ့ တခါတည္း။ အဲဒီေတာ့မွ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ေတြေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အခု ဗမာအုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အဲဒီကစ တရားစေဟာျဖစ္တာ။ သာရဏီယ တရားေျခာက္ပါးဆုိတာ။ အဲဒီေတာ့မွ အကုန္လုံး အုံၾကြလာျပီးေတာ့ လာတုိင္ၾကေတာ့တာပဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္လုိေစာ္ကားခံရပါတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္ေစာ္ကားခံရပါတယ္ဆုိ လာလာ တုိင္ၾကတယ္။ အဲဒါကုိပဲ အဲဒီသံဃာေတြက ဘာျဖစ္လဲဆုိေတာ့ တပည့္ေတာ္ကုိ ဟုိ သူတုိ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ၿမဳိ႕ကေလး ျငိမ္းခ်မ္းမႈပ်က္ေအာင္ ဆူပူလႈံ႔ေဆာ္ေနတယ္ဆုိျပီးေတာ့ သာေရးနာေရး ၾကဥ္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ အမယ္ အစည္းအေဝး ထုိင္လုိက္ၾကေသးတယ္ဗ်။ ကဲ ဦးဇင္းတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္။ သူတုိ႔ ဘာကုိခ်စ္ျမတ္ႏုိးတာလဲ? စဥ္းစားၾကည့္ေနာ္ ဦးဇင္းတုိ႔။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေရွးရုိးသာသနာျပဳနည္းေတြကုိ ဦးဇင္းတုိ႔ ေရွာင္ၾကဥ္ေတာ့၊ ခဝါခ်ၾကေတာ့။ ေခတ္မီတုိးတက္တဲ့နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ဒီအဖုိးတန္တဲ့ သာသနာေတာ္ ႀကီးကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔က စနစ္တက် ထူေထာင္ရမွာ။
“ပညတ္ေတြအေပၚ သိပ္အစြဲလမ္းႀကီးလြန္းတယ္”
ေနာက္ ရဟန္းသံဃာေတြအခ်င္းခ်င္း ဦးဇင္းတုိ႔ ဟုိးေခတ္ကေနစျပီးေတာ့ အစြဲအလန္းေလးေတြ ရွိပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတြကေနာ္ ဘုရားနဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ေနတာ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက။ ဘုရားက အစြဲျဖဳတ္ဖုိ႔ေဟာတယ္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔က အစြဲႀကီးေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ အစြဲႀကီးလဲဆုိ ဆုိၾကပါစုိ႔ အခ်ဳိ႕က ဦးကုသလေရးရင္ တစ္ေခ်ာင္းငင္ေလးနဲ႔ေရးတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းငင္နဲ႔ ဥဳး တယ္ေပါ့၊ တခ်ဳိ႕က လုံးႀကီးတင္နဲ႔ ဦး တယ္၊ လုံးႀကီးတင္နဲ႔ဦးတဲ့လူက တစ္ေခ်ာင္းငင္နဲ႔ဦးတဲ့လူကုိ လွမ္းရန္ေတြ႕တယ္။ အျပစ္ေျပာတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းငင္နဲ႔ဦးတဲ့လူက လုံးႀကီးတင္နဲ႔ လူကုိ လွမ္းေဆာ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းငင္နဲ႔ လုံးႀကီးတင္ကုိ သူတုိ႔က ဖုိက္တင္ေတြေပးေနၾကတယ္။ ကဲ အဲဒါအကၡရာေတြဗ် ပညတ္ေတြ နာမည္ပညတ္ အကၡရာပညတ္ေတြ။ ပညတ္ႀကီးကုိလာျပီး အစြဲအလမ္းေတြလုပ္ေနၾကတယ္။ ကဲ ဥဳးကုသလလုိ႔ တတည့္ေတာ္ တစ္ေခ်ာင္းငင္နဲ႔ပဲ ေရးတယ္ထား၊ လုံးႀကီးတင္နဲ႔ပဲေရးတယ္ထား၊ ဘယ္သူကမွ ေဒၚကုသလလုိ႔ လာမဖတ္ဘူး။ ကဲ ဦးဇင္းတုိ႔ ေဒၚကုသလလုိ႔ ဖတ္တဲ့လူ ရွိမလား။ (မရွိပါဘူး)။ ဟာ ဘယ္လုိဦးဦး ဦးရင္မေကာင္းဘူးလား။(ေကာင္းပါတယ္ဘုရား)။ ဒါဆုိျပီးေနတာပဲ။ အဲဒါကုိေလ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္နဲ႔ တခါတည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တုိက္ခုိက္ေနၾကတာ။ ေၾသာ္ ပညတ္ေတြအေပၚ သိပ္အစြဲႀကီးလြန္းတယ္။
ဟုိရြာတစ္ရြာမွာ ရြာဦးေက်ာင္းဆုိၾကပါစုိ႔။ ရတနာဘုံပ်ံေက်ာင္းဆုိပါေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ရြဲ႕ျပီးေတာ့ ဟုိ ရရစ္နဲ႔ ေၾကာင္းလုိက္တာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရးရာမွာ ယပင့္နဲ႔ေရးရမွာ ရရစ္နဲ႔ေၾကာင္းေရးေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြက တခါတည္း ဘုန္းႀကီးလာလာေျပာၾကတယ္။ ဟာ အဲဒါ သတ္ပုံမွားတယ္ ယပင့္နဲ႔ ေက်ာင္းရမွာ ဘာညာ တစ္ေယာက္မက ႏွစ္ေယာက္မက လာလာေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေတြ ရရစ္နဲ႔ ေၾကာင္းၾကာင္း ယပင့္နဲ႔ေက်ာင္းေက်ာင္း ဘယ္သူကမွအိမ္လုိ႔ လာမဖတ္ဘူးကြတဲ့၊ အခုလဲ အဲဒီအတုိင္းေပါ့ ဘယ္လုိဦးဦး ဘာျဖစ္တုန္း ဒါေလးေတြ ဒီအေသးအမႊားေလးေတြမွာလာျပီး အျငင္းအခုန္ လုပ္မေနၾကနဲ႔ ဦးဇင္းတုိ႔။
“ေအာက္မဆင္းခ်င္သူနဲ႔ အထက္တက္ခ်င္တဲ့သူ”
အဲေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က ဟုိ-ဒါ ႏုိင္ငံေရးေတာ့ပါတာေပါ့ဦးဇင္းတုိ႔။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဟုိးေခတ္က အလွမ္းေဝးပါတယ္။ ပုဂံေခတ္ဘာညာဆုိတာ၊ နရသူတုိ႔ ဘာတုိ႔ ညာတုိ႔ အေလာင္းစည္သူတုိ႔ တုိက္ၾက ခုိက္ၾကတယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္ ထားလုိက္ေတာ့။ အခုျမန္းကြင္းျမင္းခုံတုိင္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ခုိက္ေန တာေလ။ အခ်င္းခ်င္းတုိက္ခုိက္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ကေနာင္က်တယ္။ ကေနာင္က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ျမန္မာျပည္ ကၽြန္ျဖစ္တယ္။ ကေနာင္က်တာနဲ႔ တၿပဳိင္နက္ အဂၤလိပ္ေတြကလက္ခေမာင္းခတ္တာ ျမန္မာျပည္ ကုိငါတုိ႔ပုိင္ျပီ။ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း ကေနာင္မင္းသားႀကီးက ေရျမႈပ္ဗုံးေတြ ဘာေတြ လုပ္တယ္ေလ။ အဲဒီေခတ္က ေလယာဥ္ေခတ္မဟုတ္ဘူး။ ေရနဲ႔နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ေခတ္။ ေရျမႈပ္ဗုံးေတြ စမ္းသပ္တီထြင္လုိ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါမွာ အဲဒီမွာ သာသနာပုိင္ကုိယ္ေတာ္ေတြက ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ သာသနာေရးကုိ မတြဲသင့္ဘဲနဲ႔ သြားျပီး တြဲလုိက္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အပိတ္ခံလုိက္ရတယ္၊ မင္းတုန္းက ကေနာင္ကုိ ျပန္ပိတ္တယ္။ ေနာက္ဆက္မလုပ္ေတာ့နဲ႔။ အဲဒီေတာ့ သေဘၤာႀကီးနဲ႔တခါတည္း လာတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ရႈံးသြားတယ္။ ဒီေရျမႈပ္ဗုံးေတြကုိသာ ကဲ ကေနာင္ေခတ္က တီထြင္ေအာင္ျမင္ခဲ့တာေတြနဲ႔ ဆက္လက္သုံးလုိက္ရင္ ျမန္မာျပည္ ဘယ္လုိလုပ္ကၽြန္ျဖစ္ ႏုိင္မလဲ။ အဲေတာ့ ျမင္ကြန္းျမင္းခုံတုိင္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကၽြန္ျဖစ္တယ္။ ယေန႔လည္းဘာထူးလဲ ေခတ္အဆက္ဆက္လုိက္ၾကည့္ေလ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔က်တယ္ေလ။ ကဲ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာတက္လာတဲ့ အလံနီအလံျဖဴေတြ ခ်ၾကတယ္ေလ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္လာတာ အခုေခတ္လဲ ဘာထူးလုိ႔တုန္း မဆင္းခ်င္တဲ့လူနဲ႔ အထက္တက္ခ်င္တဲ့လူနဲ႔ ဖိုက္ေနတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ဦးဇင္းတုိ႔ ေဘာလုံးအသင္းေတြၾကည့္တယ္မဟုတ္လား။ ဟုိတေလာက အာဆင္နယ္နဲ႔ လိဒ္နဲ႔ကန္ၾကတယ္ဆုိၾကပါစုိ႔ အာဆင္နယ္က ဒီတစ္ပြဲႏုိင္ရင္ ေနာက္ႏွစ္ပြဲႏုိင္ရင္ ဟုိ ပရီးမီးယားခ်န္ပီယံရမယ္ နံပါတ္(၁)၊ သူကအထက္ကုိ နံပါတ္(၁)ကုိလုိခ်င္တာ။ လိဒ္က ဒီပြဲရႈံးရင္ ဟုိပထမတန္းျပန္ဆင္းရမယ္။ အဲေတာ့ ေအာက္မဆင္းခ်င္တဲ့အသင္းနဲ႔ အထက္တက္ခ်င္တဲ့အသင္းနဲ႔ ဖုိက္ၾကတာ။ အဲဒီႏွစ္ခုေတြ႕တယ္။ အခုလဲ ဘာထူးတုန္းဦးဇင္းတုိ႔ ေအာက္မဆင္းခ်င္တဲ့သူနဲ႔ အထက္တက္ခ်င္ တဲ့သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ သူတုိ႔ရန္ျဖစ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ႏုိင္ငံနစ္နာတာေပါ့ ဦးဇင္းတုိ႔ရာ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကဲ အစဥ္အလာႀကီးျဖစ္ေန တယ္ေလ ဟုိ သာသနာဂုိဏ္းကြဲတဲ့ အခ်ိန္ကေနစျပီးေတာ့ ရန္ျဖစ္ေနတာ ဘယ္သူနစ္နာလဲ။ (သာသနာနစ္နာတယ္)၊ သာသနာနစ္နာတယ္။ အဲဒီေတာ့ သာသနာမနစ္နာေစခ်င္ဘူး ဆုိရင္ ဦးဇင္းတုိ႔ အဲဒါႀကီးေတြ မလုပ္ၾကေတာ့နဲ႔ေနာ္။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္တာႀကီးေတြကုိ ထားလုိက္ၾကေတာ့။
“နဂါးႏုိင္ဓား ေဆာင္သာထား”
ဟုိဗ်ာ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက နဂါးႏုိင္ဓားဆုိတာၾကည့္ဖူးတယ္။ နည္းနည္း ၾကြားရတာေပါ့ ဦးဇင္းတုိ႔ရာ။ တီဗြီေလးဘာေလး ၾကည့္ဖူးတယ္ဆုိတာ ၾကြားရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္က် တုိက္ပြဲဆရာေတာ္ဆုိ ေတာ့ အကုန္လုံးေလွ်ာက္ျပီး တုိက္ခုိက္ေနရုံတင္ေအာက္ေမ့ေနမွာစုိးလုိ႔။ နည္းနည္းပါးပါးေလးလည္း အဲဒါေလးလည္း ခံစားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတာပါ။ အဲဒီနဂါးႏုိင္ဓားမွာ ဘာသံေဝဂရလဲ။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဘာပညာရလုိက္လဲ။ မိစၧာဂုိဏ္းဆုိတာရွိတယ္၊ အလင္းမွန္ဂုိဏ္းလုိ႔လဲေခၚတာေပါ့။ သူက ဟုိ အေၾကာင္းမဲ့ ျပည္သူေတြကုိ လုိက္လုိက္သတ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ သုိင္းေလာကရဲဲ႕ စည္းကမ္းေတြကုိ သူေက်ာ္လြန္တယ္ေပါ့။ အဲေတာ့ က်န္တဲ့ဂုိဏ္းကုိးဂုိဏ္းက မခံဘူး။ ဟုိေရွာင္လင္တုိ႔ ဝူတိ ဝူတန္တုိ႔။ ေအာက္ေမ့တုိ႔ဘာတုိ႔ကမခံႏုိင္ဘူး။ အဲဒီ ဂုိဏ္းႀကီးကုိးဂုိဏ္းပုိင္းျပီးေတာ့ အဲဒီမိစၧာဂုိဏ္းကုိေပါင္းျပီးေတာ့ ဆုံးမၾကတာ။ အခုလဲ အဲဒီအတုိင္းပဲ တပည့္ေတာ္တုိ႔သာသနာ အဲဒီဂုိဏ္းကုိးဂုိဏ္း ဝုိင္းျပီးေတာ့ အဲဒီ မိစၧာေကာင္ေတြကုိ ဖုိက္ရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနျပီ။ အဲဒါကုိ အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္လုိ႔ မျပီးႏုိင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အခ်င္းခ်င္းသာရန္ျဖစ္ေနရင္ ဒီမိစၧာေကာင္ေတြက ေနရာရသြားေတာ့မွာေပါ့။ အဲ အဲဒီအေနအထားနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။